Πρόληψη του σταδίου εξάπλωσης θρόμβου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανάπτυξη αντιπηκτικών έχει προωθήσει άμεσα τη θεραπεία της DVT.Η αντιπηκτική θεραπεία μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση θρόμβου, να αναστείλει την εξάπλωση του θρόμβου, να διευκολύνει την αυτόλυση του θρόμβου και την επανασωληνοποίηση του αυλού, να ανακουφίσει τα συμπτώματα και να μειώσει τη συχνότητα και τη θνησιμότητα της πνευμονικής εμβολής.Επί του παρόντος, τα αντιπηκτικά φάρμακα περιλαμβάνουν κυρίως ηπαρίνη, ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους, βαρφαρίνη, ριβαροξαμπάνη και νταμπιγατράνη.Κάθε ένα από αυτά τα φάρμακα έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.Σε σύγκριση με την μη κλασματοποιημένη ηπαρίνη, η ηπαρίνη χαμηλού μοριακού βάρους υποδορίως ή ενδοφλεβίως μπορεί να μειώσει σημαντικά τη θνησιμότητα.Μεταξύ των από του στόματος αντιπηκτικών, η βαρφαρίνη χρησιμοποιείται ευρέως λόγω της χαμηλής τιμής, της ακριβούς αντιπηκτικής της δράσης εντός του φάσματος αποτελεσματικής θεραπείας (που απαιτεί η διεθνής τυποποιημένη αναλογία να είναι μεταξύ 2 και 3).Ωστόσο, επειδή η βαρφαρίνη επηρεάζεται πολύ από τα τρόφιμα, είναι εύκολο να έχουμε επιπλοκές όπως ανεπαρκή αντιπηκτική αγωγή και αιμορραγία και είναι απαραίτητο να παρακολουθείται τακτικά η λειτουργία της πήξης.Τα τελευταία χρόνια, ένας μεγάλος αριθμός νέων αντιπηκτικών έχει εμφανιστεί στο κρεβάτι, όπως rivaroxaban, dabigatran, apixaban κ.λπ. η αντιπηκτική δράση είναι ακριβής, οι αιμορραγικές επιπλοκές μειώνονται και δεν χρειάζεται να επανελεγχθεί η λειτουργία της πήξης.

Προς το παρόν, ορισμένοι μελετητές προτείνουν ότι η φαρμακευτική θεραπεία μπορεί να χωριστεί σε δύο στάδια σύμφωνα με τη χρονική διαίρεση των 3 μηνών: το πρώτο στάδιο ονομάζεται αρχικό στάδιο ενεργού θεραπείας.Πραγματοποιείται κυρίως εντός 3 μηνών από την αρχική έναρξη του dvt3 και το δεύτερο στάδιο ονομάζεται στάδιο παρακολούθησης της πρόληψης υποτροπής, το οποίο πραγματοποιείται 3 μήνες μετά το πρώτο στάδιο της θεραπείας.Οι κατευθυντήριες οδηγίες Accp9 συνιστούσαν αρχικά νέα από του στόματος αντιπηκτικά.Στη 10η έκδοση των κατευθυντήριων γραμμών του Αμερικανικού Κολλεγίου Ιατρών Θώρακος (ACCP), η μεγαλύτερη διαφορά από το παρελθόν είναι ότι τα νέα από του στόματος αντιπηκτικά (noac), όπως οι αναστολείς του παράγοντα Xa (rivaroxaban, fondaparinux sodium, κ.λπ.) και οι αναστολείς του παράγοντα ΙΙΑ ( dabigatran, κ.λπ.) χρησιμοποιούνται ως πρώτη επιλογή για τη θεραπεία της VTE.Η αντιπηκτική θεραπεία έχει σαφή επίδραση, μειώνει σημαντικά τις αιμορραγικές επιπλοκές και δεν απαιτεί επανεξέταση της πήξης.Προωθείται περαιτέρω σε απλούς ασθενείς.Τα νέα αντιπηκτικά μπορούν γενικά να αποφύγουν την επανεμφάνιση της DVT στο 80% ~ 92%.

Ο περιορισμός της αντιπηκτικής θεραπείας από μόνη της είναι ότι αν και η αντιπηκτική θεραπεία χρησιμοποιείται συχνά για τη μείωση της υποτροπής του θρόμβου και την προστασία της λειτουργίας της φλεβικής βαλβίδας, δεν μπορεί να διαλύσει γρήγορα τον θρόμβο.Η αυτοκάθαρση του θρόμβου σπάνια παρατηρείται σε ασθενείς με θρόμβωση λαγονομηριαίας φλέβας και ο υπολειπόμενος θρόμβος μπορεί να οδηγήσει σε βλάβη της φλεβικής βαλβίδας και απόφραξη της οδού εκροής, που είναι οι λόγοι για την υψηλή συχνότητα του μεταθρομβωτικού συνδρόμου (PTS).Μια μελέτη παρατήρησης σχετικά με την εμφάνιση PTS μετά από αντιπηκτική θεραπεία DVT έδειξε ότι η συχνότητα εμφάνισης PTS ήταν περίπου 20% ~ 50%, η συχνότητα εμφάνισης φλεβικού έλκους των κάτω άκρων ήταν 5% ~ 10%, και η συχνότητα εμφάνισης φλεβικής χωλότητας ήταν 40% μετά από 5 χρόνια.Περίπου το 15% των ασθενών είχαν κινητικές διαταραχές και η ποιότητα ζωής του 100% των ασθενών μειώθηκε σε διάφορους βαθμούς.